كتابچه دل سید پر بود‏

آن را كه می‌گشودی، صدف عشق را می‌دیدی كه درونش مروارید محبت اباعبدالله (ع) و ایمان به خدا می‌درخشید. همه وجودش را به امام عشق بخشیده بود.

خانه، ماشین و مال، چیزهایی بودند كه در مخیله‌اش نمی‌گنجید

سرانجام دنیا را رها كرد و فریاد زنان با پای برهنه در برهوت كربلا دوید

فقط برای سالار شهیدان خواند و نوشت. آسمانی بود

‎، متواضع و بلندنظر،در برنامه دانشجویی «رقص علم» به خواهش دانشجویی، از مولایش نوشت

برق سكه‌ها چشمانش را خیره نكرده بود، این عشق بود كه قلبش را بی‌تاب ساخته و قلمش را لرزان

اعتراض كردم، سید سالهاست كه می‌نویسی و می‌خوانی اما هنوز

كلامش سردی سخنم را قطع كرد : «اصلاً تعلقی غیر از این موضوعات ندارم...»